چگونه بتوانیم بدون موعظه و نصیحت، عیب های رفتار دیگران را به آنها بگوییم؟

از نظر روانشناسی، بدون اینکه به شخصیت فرد هجوم ببریم و یا نقش موعظ به خود بگیریم، عیب های رفتاری دیگری را به او گوشز کنیم. از چه راهی وارد شویم تا تاثیر گذار باشد و او به حرفهای ما نیز گوش کند.

برای اینکه بتوانیم بدون موعظه و نصیحت عیب‌های رفتار دیگران را به آنها بگوییم، ابتدا باید برقراری ارتباط مؤثر و همدلانه را در نظر بگیریم. یکی از راه‌های کلیدی در این زمینه استفاده از زبان “من” به جای زبان “تو” است. به‌جای این‌که مستقیماً فرد را مورد انتقاد قرار دهیم و احساس تدافعی در او ایجاد کنیم، می‌توانیم با بیان احساسات و تأثیر رفتارهای او بر خودمان، گفتگو را آغاز کنیم. به‌عنوان مثال، به‌جای گفتن “تو همیشه دیر می‌رسی”، می‌توان گفت “وقتی دیر می‌رسی، من نگران می‌شوم و احساس می‌کنم که زمان من ارزشمند تلقی نمی‌شود.” این شیوه نه‌تنها از ایجاد تنش جلوگیری می‌کند، بلکه به فرد کمک می‌کند تا به تأثیر رفتار خود پی ببرد.

راه دیگر برای بیان عیب‌های رفتاری دیگران بدون ایجاد حس سرزنش، استفاده از پیشنهادات و ارائه راه‌حل‌ها به‌جای تمرکز بر مشکلات است. این روش به افراد این امکان را می‌دهد که بدون احساس حمله شخصی به خود، به بهبود رفتار خود فکر کنند. به‌عنوان مثال، به‌جای گفتن “تو همیشه در جلسات حرف دیگران را قطع می‌کنی”، می‌توان گفت “اگر صبر کنی تا دیگران حرفشان را تمام کنند، شاید بحث‌ها مؤثرتر پیش بروند و نظرات تو نیز بهتر شنیده شوند.” این شیوه به فرد اجازه می‌دهد که به‌طور سازنده به بازخوردها پاسخ دهد و راه‌های بهتری برای تعامل با دیگران پیدا کند.